Nalazi se na pravoslavnom groblju i sagrađena je 1836.godine kao zadužbina Arsenija i Jelene Gavrilović a osvećena je 1837. godine od strane episkopa Josifa Rajačića. Crkva je jednobrodna i zasvedena, sa plitkom pripratom, zvonikom i neuobičajeno rešenim oltarskim prostorom koji je umesto apsidom završen ravnim zidom. Spoljašne površine su bogato obrađene korišćenjem pilastara i profilisanih venaca i drugih dekorativnih detalja. Osnovna zamisao građevine je vezana još uvek za barokni stil ali su primenjeni i neki savremeni klasicistički elementi.

Teodor Nestorović, vršački vladika, 1594. godine, podigao je Banaćane na ustanak protiv turaka. Banaćani su pod barjakom Svetog Save uspeli da osvoje Banat ali je turska vojska nakon par meseci uspela da povrati izgubljene gradove a vršački vladika je uhvaćen i kažnjen tako što mu je živom odrana koža. Nakon gotovo 4 veka kasnije vladika Teodor je od strane Srpske Pravoslavne crkve proglašen za svetitelja i time Vršac postaje jedan od retkih gradova koji ima Svetitelja sa imenom grada – Sv. Teodor Vršački. U čast ovog Svetitelja na Vršačkom bregu je 2002.

Poznata još i pod nazivom Mala crkva, sagrađena je između 1761. i 1766. godine u vreme episkopa Jovana Đorđevića. Podignuta je kao zadužbina ovdašnjeg trgovca Hadži-Alekse Nikolića i nazivana je i "Aleksina crkva". U početku nije imala toranj i bila je pokrivena šindrom. Toranj je dograđen 1786. a 1814. godine dobija tipično barokni metalni krov. Crkva je više puta popravljana, stari elementi fasadne plastike nestali su u pseudobaroknoj restauraciji iz 1909. godine. U crkvi se nalazi bogato izrezbaren ikonostas koji je 1809.

Zalaganjem prote Trajana Opree i dr Petra Cepenjaga i uz obilatu finansijsku potporu nekoliko ktitora 1911. godine počela je gradnja crkve Svetog Spasa po planovima arhitekte Dimitrija Boitara. Osveštana je 1913. godine. Na ukrašavanju hrama učestvovali su slikar Virgil Simonesku, skulptori Nistor i Josif Bosiok i kamenorezac Joan Voina. Inspirisana je uglavnom vizantijskom sakralnom arhitekturom, ima specifično krstoobrazno rešenje koje se teže uočava u osnovi i unutrašnjosti.

Rimokatolička crkva zidana je od 1860. do 1863. godine po planovima nepoznatog bečkog arhitekte i danas predstavlja jedan od najreprezentativnijih objekata u gradu. Projekat se do detalja oslanja na srednjevekovnu gotičku kulturu. Građevina je komponovana kao trobrodna bazilika sa snažno razvijenim transeptom na istoku koji osnovi daje oblik latinskog krsta. Na zapadnoj strani je plitka priprata sa dva vitka, visoka zvonika pokrivena šiljatim krovom. Bogata dekoracija fasada koncentrisana je na portale, prozore, rozete, kontrafore i zvonike.

Crkva Sv. Oca Nikolaja najstariji je pravoslavni hram u gradu. Posvećena je Sv. Nikoli i nalazi se na mestu ranije crkve posvećene istom svetitelju. Crkva je završena 1785. godine a osveštao ju je vladika Vićentije Popović, dok su radovi na njenom ukrašavanju okončani za vreme Josifa Jovanovića Šakabente 1805. godine. U kriptama crkve sahranjeno je nekoliko vršačkih vladika. Crkva nije samo pravoslavni hram već je i značajan spomenik kulture koje je ukrašavalo niz poznatih slikara čija se dela i danas nalaze u njoj.

Vladičansku rezidenciju banatskih episkopa podigao je vladika Jovan Georgijevic koji je 1750. god. vratio episkopsku stolicu iz Karansebeša u Vršac. Zidanje je obavljeno prema projektu nepoznatog pruskog arhitekte u baroknom stilu i trajalo je od 1757. godine (osvećenje temelja) do 1763. godine kada je sam vladika osveštao dvor. U dvoru se nalazi pridvorna kapela posvećena Saboru Sv. Arhangela Mihajla koju krase ikonostas poznatog ikonopisca Nikole Neškovića i čudotvorna ikona Presvete Bogorodice zvana Vinčanska-Bezdinska. U dvoru postoji i velika galerija portreta vršačkih episkopa.

Vršačka kula (Vršačko utvrđenje) predstavlja simbol grada Vršca. Utvrđenje datira iz prve polovine XV veka i potvrđuje zapise Evlije Ćelebije i skromne podatke iz XVII veka "o postojanju tvrđave na bregu". Veruje se da je utvrđenje je podigao Đurađ Smederevac posle pada Smedereva sa ciljem da zaštiti svoje posede na prostoru današnje Vojvodine. Izgrađeno na nadmorskoj visini od 399m, na platou dimenzija 40x17 metara i služilo je za odbranu. Od celog utvrđenja najočuvanija je Donžon kula, visine 20m, koja je danas u potpunosti restaurirana. Turci su zauzeli utvrđenje prvi put 1456.