Jedan je od najstarijih parkova u Srbiji koji je pošetkom 20. Veka ubrajao u najlepše i najuređenije parkove u tadašnjoj Jugoslaviji. Na prostoru gde se danas nalazi zelena oaza, u 18. veku prostirao se major porodice Šeribl. Vršačka municipija otkupila je "Šeriblov majur" i naziv je promenjen u "Gradski majur" a kasnije i u "Gradski park". Sredinom 19. veka u njemu se nalazili objekti različitih namene kao što su streljana, teniski teren, arena za pozorišne predstave i koncerte, poslastičarnice, točionice vina...

Ova dvorana predstavlja jedinstven primer sportsko – poslovnog centra. Sportska dvorana površine 4000m2 sa sportskim terenom dimenzije 50x30 m i visine 14 m omogućava organizovanje kulturnih i promotivnih dešavanja (koncerti, revije, sajmovi). Kapacitet dvorane za sportska takmičenja iznosi 3600 sedišta.

Posle 156 godina od smrti oca srpske drame Jovana Sterije Popovića, kuća na Trgu Svetog Teodora Vršačkog, u kojoj je ovaj istaknuti Vrščanin živeo i radio konačno je dobila pravu namenu - postala je Sterijin muzej. Ceo sprat zgrade, koju je Sterijin brat Đorđe Popović zaveštao Srpskoj pravoslavnoj crkvi, sada je oplemenjen originalnim nameštajem koji je slavni pisac koristio. Među njima je i pisaći sto, na kom je pisao drame i komedije, koje su ga učinile besmrtnim.

Predstavlja jednu od najstarijih i najreprezentativnijih kuća nekadašnjeg Vršca te je kao istorijski spomenik stavljena pod zaštitu. Pretpostavlja se da je sagrađena već oko polovine XVIII veka i u njoj je 1783. godine otvorena prva vršačka apoteka, poznata kao apoteka ”Kod Spasitelja” i tu namenu zdanje je zadržalo sve do 1965. godine. Danas je to depadans Gradskog muzeja sa stalnim postavkama ”Istorija zdravstvene kulture Banata”,  arheološka postavka ”Od praistorije do serdnjeg veka” i ”Sećanje na Paju Jovanovića”.

Davne 1882. godine, na predlog Julijusa Friša, Gradsko predstavništvo vršačke municipije donosi odluku o osnivanju Muzeja. Odluku je iniciralo otkrivanje velike ostave rimskog novca cara Konstantina iz IV veka u Velikom ritu kraj Vršca. U periodu od 1882. do 1894.

Vršac je grad sa najstarijom pozorišnom tradicijom kod Srba. 1793. godina se zvanično smatra početkom pozorišnog života kod Srba. Te godine u septembru, đaci vršačke narodne škole vođeni magistrom Krekićem izveli su 3 komedije: O Irodu, O bogatom coveku i O zlom ocu. Nakon toga nastavljaju se gostovanja nemačkog pozorišta iz Temišvara kao i mnogih drugih putujućih pozorišnih družine iz Beča, Budimpešte, Arada,… 1843. godine, u čast rođendana vladike Stefana Popovića, odigrana je jedna pastirska igra u bašti vladičanskog dvora i to je bio povod za osnivanje Diletantske pozorišne družine.

U davnini nazivan i manastir Svetih Arhangela Mihajla i Gavrila podigao ga je despot Jovan Branković s kraja 15. veka na mestu današnjeg sela Malo Središte. U vreme podizanja manastira, despot Jovan obnovio je i manastir Mesić u kome se tada i osniva sedište episkopije vršačke. Prvi episkop postao je Parentije, a predanje veli da je došao iz manastira Hilandar, sa Svete gore Atonske. Stari manastir Središte bio je jedan od znamenja postvizantijske kulture na granici istoka i zapada. Molitveno je zbrajao srbe do 1777.

Jedan je od najznačajnijih manastira u jugoistočnom Banatu, nastao najverovatnije u XV veku, mada ga po lokalnoj legendi osniva 1225. godine Arsenije Bogdanović Hilandarac koga je lično Sv. Sava postavio za igumana manastira. Druga verzija ima najviše verovatnoće, naime po njoj je manastir Mesić osnovao Jovan Branković, poslednji iz loze Brankovića, krajem XV veka. Prvi pisani dokumenat koji pominje manastir Mesić je katastig Pećke patrijaršije iz 1660. i 1666. godine.

Spada među najstarije sačuvane građevine XVIII veka i nalazi se na vršačkom bregu. Njeno podizanje započeto je oko 1720. godine zahvaljujući dobrovoljnim prilozima nemačkih kolonista, a završena 1728.godine. Pošto je kapela više puta teško oštećena, njen prvobitni izgled samo je delimično očuvan. Zvonik koji se diže sa zapadne strane podignut je tek početkom XIX veka. Crkvica, kako je vrščani zovu, predstavlja zaštićeni spomenik kulture u kojoj se nalazi nekoliko sakralnih slika i raspeće slikano u Pragu 1918. godine.

Podignuta je na nekadašnjem rimokatoličkom groblju, koju su krajem 1739. godine podigli nemački žitelji Vršca u znak zahvalnosti Svetom Roku, zastitniku od kuge, za prestanak epidemije kuge. Crkva je jednobrodna sa polukružnom apsidom i poluobličastim svodom karakterističnim za XVIII vek. Iznad pročelja kao osnovni akcenat građevine, izdiže se višestrano kube sa krovom u obliku lukovice. Na oltaru se nalazi slika, rađena uljem na grubom platnu, koja prikazuje Sv. Roka u renesansnom maniru.